Umut Var

Güneşin doğması mutluluk veriyor artık. Yeni bir güne uyanmak, hatta bazen geç yatmış olsam bile erken kalkmak. Söylenmiyorum eskisi gibi, küfrederek kalkmıyorum yatağımdan. Tuhaf bir mutlulukla uyanıyorum, ''günaydın'' mesajı görüyorum telefonumda. Birinin uyandığında ilk aklına geldiği kişi oldum yeniden, uyanmamı bekleyen biri var, ''sana da günaydın'' mesajımı bekleyen biri.
Yüzdeki mutluluktan oluşan o salak gülümsememi görmeyeli baya olmuş. Aynaya keyifle sırıtarak bakıyorum sabahları yüzümü yıkarken. Penceremde cıvıldayan kuşları cama yastık atarak korkutup kaçırmıyorum eskisi gibi, uyuz olmuyorum onlara mutlular, dertsizler diye kıskanmıyorum. Ekmek kırıntıları döküyorum camın mermerine. Her sabah besliyorum onları. Dakikalarca izliyorum bazen. Sonra camı açıp keyifle esniyorum güneşe karşı.
Mal mal fotoğraflar çekiliyorum canım sıkılınca. Çoğunu beğenmiyorlar ama umrumda mı? Beni beğenen biri var, benim de beğendiğim. Gerisi sadece akordu bozuk enstürman aleti.
Tam istediğim gibi, hatta belki o ruh eşim diye bahsedilen tarzdan biri. Sıkılmıyorum hiç onunla konuşurken. Ciddiyetin de, makaranın da dibine vurabiliyoruz. Ve sanırım o da sıkılmıyor benden, umarım öyledir. Evet sanırım öyle.
Arkadaşlarıma göğsümü gere gere ondan bahsedebiliyorum. Birlikte yaşanmış birkaç güzel anımı kahkahalar atarak anlatıyorum onlara. Beni mutlu eden birini bulmuş olmam onları da mutlu ediyor.
Güzel hayallerim var onunla. Kimseyle yaşamadığım, hatta kimsenin yaşamadığı hayallerim var gerçekleşmeyi bekleyen. Yolun başındayız daha. Bu sefer hissediyorum ki yol uzun. Sonunda bir ışık var göz kamaştıran, işte o cennet olmalı veya cehennem. Bundan sonraki tüm sevaplarım da, günahlarım da o. Kılışe bir laf ama ömrümün geri kalanı hatta belki. Bir ayrılığı, bir hayal kırıklığını daha kaldıramam. Emin adımlar atmaya çalışıyorum önceki acemiliklerime küfredercesine.
Çok değişik duygular içerisindeyim. Aşk değil, şimdilik bilmiyorum, adını koyamıyorum ama aşk değil. Ama umut var, o bana yeter. Artık o var. O, bana yeter.