Patron

 Komik, saatlerdir benden neden ayrılmak istediğine dair sana göre mantıklı sebepler anlatıyorsun. Hepsinin ilk kelimesi ''ben''. İşte böyle bencilsin. Oysa benim hala seni ne kadar sevdiğime dair bir tek kelime bile çıkmadı ağzımdan. İmkan tanımadın buna. İçimdeki ''seni hala çok seviyorum'' öyle haykırıyor ki susturamıyorum, seni duymuyorum bile nerdeyse. Söylediklerin, nedenlerin umrumda bile değil dinlemiyorum bu konuda ben de bencilim. Daha dün seviyorum derken seni, şimdi gelmiş ayrılıktan söz ediyorsun. ''Ne olur beni terk etme'' lerini ne çabuk ta unuttun. Bir rüzgar mı esti sizin oralarda yoksa. Benim bildiğim aşk rüzgara kapılıp gidecek bir şey de değil. Yoksa başkasına mı kapıldın? Yoo hayır bunu kaldıramam. Sakın. Verdiğimiz sözleri hatırla. Bir birimizin sonu olacaktık. Ve bir ömür boyu bir birimizin. Hepsini nasıl da unutmuşsun. Oysa hafızan çok kuvvetliydi nasıl oldu bu? Şimdi gelmiş bunun son konuşmamız olacağından söz ediyorsun. Sanırım gelmeden provalar yapmışsın defalarca. Nefes almadan sayıyorsun nedenlerini. Ya da öylesine nefret etmişsin benden. Halbuki hiç bir şey yapmadım seni her gün bir öncekinden daha çok sevmekten başka. ''Ben daha çok seviyorum'' diye yaptığımız çocukça kavgalarımız geldi aklıma şimdi. Yoksa bundan mı korktun. Bilirim yenilmeyi hazmedemezsin. Tamam sen kazanmış ol. Sen daha çok sev. Ama ne olur sev. Ayrılıktan söz etme bana. Hayır. Duymak istemiyorum nedenlerini sayma boşuna. Ne kadar da saçma hepsi. Hiç birine tamam haklısın, bitsin diyemem. Bitmesin. Henüz çok erken. Son nefesimizi verip ölecek olduğumuzda bile çok erken olacak bir birimizden ayrılmamız için. Hele sana böyle geç kalmışken. Bir çocuğun okula geç kalması gibi koştur koştur seviyorum seni, bir adamın işe geç kalması gibi kalbinden kovulurum diye korkuyorum hep. Bunları bil, bil seni ne kadar sevdiğimi. Sonra kov istersen beni kalbinden. Çok ısrar edersen istifamı ederim tazminatını istemem senle geçen yıllarımın korkma. Ama sen, sen bu kalpten çıkamazsın. Tazminatını ödemem.